Fransa'da bölünmüş bir hükümet AB'nin siyasi ve mali istikrarı açısından risk oluşturabilir mi?

Bu haberin ilk yayınlandığı dil İngilizcedir.

Fransa'da erken genel seçimlerin ikinci turu sonrasında kurulacak yeni hükümetin önümüzdeki yıllarda Avrupa Birliği (AB) siyasetini ciddi şekilde etkileyeceği görülüyor.

Hem Avrupa Parlamentosu (AP) seçimlerinde hem de ülke genel seçimlerinin ilk turunda aşırı sağın zaferi, Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron'un ittifakının başarısızlığı ve yeni kurulan Yeni Halk Cephesi'ne (NPF) görece daha büyük destek Dört sol partiden birinin bu kararı, bir sonraki Fransız hükümetinin yapısı ve özellikle de AB politikalarına uyma konusundaki istekliliği hakkında ciddi sorular ortaya atmasına neden olacak.

İster ikinci turdan sonra bir azınlık hükümeti olsun, ister Macron ile başka bir siyasi görüşe sahip bir başbakanın dahil olduğu zorunlu bir “birlikte yaşama” olsun, sonuçların hiçbiri Fransa'nın Avrupalı ​​ortaklarını, özellikle de Avrupa'nın maksimum ağırlığı olan Almanya'yı memnun etmeyecektir.

Öte yandan Fransa'da rakip bir cumhurbaşkanı ve başbakanın ülkeyi birlikte yönettiği ilk kez görülmeyecek.

Geçmişte de oldu

1986 ile 1988 yılları arasında, sosyalist Başkan François Mitterrand, o zamanlar Avrupalı ​​yanlısı olmayan sağcı neo-Gaullist Başbakan Jacques Chirac ile birlikte ülkeyi yönetiyordu.

Ancak iki liderin uluslararası ve Avrupa politikalarına ilişkin çatışan görüşlerine rağmen Fransa, o zamanki Avrupa Topluluğu ülkeleriyle işbirliği yaparak topluluk içinde tek bir pazar yaratmayı başardı.

Mitterrand, sonunda 1988 seçimlerinde rakibi Chirac'ı yendi, ancak daha sonra 1993'ten 1995'e kadar başka bir neo-Gaullist olan Edouard Balladur'a başkanlık etmek zorunda kaldı. Bir kez daha, başkan bir sosyalistti ve başbakan da muhafazakardı. Ancak siyasi konularda, özellikle de AB konusunda nadiren çatıştılar. Mitterrand'ın sağlığı kötüydü ve birlikte yaşamanın bu ikinci dönemi siyasi kariyerinin son günlerine denk geliyordu.

Bir arada yaşama sırasının Başkan Chirac'a geldiği 1997 ile 2002 yılları arasında, parlamentonun alt meclisinin taktiksel olarak dağıtılmasının ardından muhafazakar kamp ilk turda parlamento seçimlerini kaybetti.

Chirac cumhurbaşkanı olarak kaldı ve sosyalist Lionel Jospin, komünistlerin ve yeşillerin yer aldığı Çoğul Sol koalisyonla parlamentoda çoğunluğu elde ettikten sonra başbakan oldu.

İki adam sıklıkla aynı fikirde değildi. Aynı ülkenin cumhurbaşkanı ve başbakanının yuvarlak masa başında oturduğu bir tür toplantı olan AB Konseyi zirvelerine birlikte katılıyorlar. “Fransız” istisnası yarattı.

Özellikle dış politika ve Avrupa politikası konularında devlet başkanı ile hükümet başkanı arasında yetkilerin nasıl paylaşılacağına dair anayasal tartışmalar yaşandı ve tüm bunlar Chirac ile Jospin arasındaki seçim kampanyalarında sürekli kullanıldı.

Bununla birlikte, 1997 ile 2002 arasındaki bir arada yaşama, Birlik içinde tek para birimine geçişe, iki önemli AB anlaşmasının (1997'de Amsterdam ve 2000'de Nice) imzalanmasına ve AB tarihindeki en büyük genişlemenin başlamasına katkıda bulunmuştur. .

Bu sefer farklı olabilir

Ancak bugün Fransa çok daha derin bir ideolojik bölünmeyle karşı karşıya. Radikal partilerin rolü eskisinden daha büyük ve ülkede siyaset oldukça kutuplaşmış durumda.

Herhangi bir birlikte yaşama durumunda sorulması gereken soru, başkanın hedeflerinin rakip başbakanın öncelikleriyle herhangi bir şekilde uyumlu olup olmayacağıdır. Liderlerin dikkatlerini 2027 başkanlık seçimlerine çevirmesiyle ülkedeki durum daha da karmaşık hale gelecek.

Liberal ve AB yanlısı Macron yakın zamanda aşırı sağ veya sol kanat Yeni Halk Cephesi'nin daha radikal unsurlarıyla bir arada yaşamak zorunda kalabilir. Her iki siyasi eğilim de ana akımdan uzaktır. Birlikte yaşama durumunda başkanın tek taraflı eylemi sınırlıdır.

Sébastien Maillard, “Bu bir arada yaşamanın bir özelliği, önceki üçle karşılaştırıldığında, hükümet kurulduğunda Macron'un 2025 yazından önce Ulusal Meclisi ikinci kez feshedemeyeceğinin bilinmesidir” dedi. . Bu, Paris merkezli Jacques Delors Vakfı'ndan bir analist tarafından Euronews ile yapılan röportajda belirtildi.

“Yani bu, cumhurbaşkanının başbakan üzerindeki gücünü gerçekten sınırlıyor çünkü Macron en az bir yıldır onu engellemeye çalışıyor.” [parlamentoyu] Bitir düğmesine tekrar basamayacaksınız.”

Bu arada AB, Macron'un 2017'de iktidara gelmesinden bu yana pek çok önemli tartışmanın merkezinde yer alıyor.

Avrupa Yeşil Anlaşması, sığınma paketi, göç mevzuatı ve tarım reformları Fransa'da hâlâ uygulanmayı bekleyen AB politikaları arasında yer alıyor.

Aşırı sağcı bir başbakanla birlikte yaşama durumunda, bu politikaların benimsenmesi Fransa'nın başlıca siyasi kurumları içinde ciddi kurumsal ve siyasi çatışmaları tetikleyebilir ve AB çapındaki süreci etkileyebilir.

Maillard, “Avrupa Komisyonu ile fikir ayrılıklarından daha fazlası olabilir” dedi. “Ve biraz [Macaristan Başbakanı Viktor] “Özellikle hükümet topluluk hukukunun ulusal hukuktan önce gelmesine saygı göstermeseydi, bu Orban'ın tutumuna benzer bir tutum olurdu.”

İşleri daha da karmaşık hale getiren şey, Paris'in Brüksel'le ilişkilerinin halihazırda ideal olmaktan uzak olmasıdır.

üçüncü finansal demiryolu

Geçtiğimiz hafta Avrupa Komisyonu, aralarında Fransa ve İtalya'nın da bulunduğu yedi üye ülkeye yüksek bütçe açıkları nedeniyle disiplin soruşturması başlatacağını duyurdu. Eurostat'a göre Fransa'nın bütçe açığı 2022'de gayri safi yurt içi hasılanın (GSYİH) %4,8'inden 2023'te %5,5'e yükseldi.

AB'nin yürütme organı, hükümetin kamu borcunu azaltma çabalarının şu ana kadar yeterli olduğunu ancak Fransa'nın hâlâ kat etmesi gereken uzun bir yol olduğunu söyledi.

Brüksel'den gelen bu eleştiri, kamu maliyesinin, kaybeden bir cumhurbaşkanı ile sol veya aşırı sağ hükümet arasında önemli bir gerilim noktası haline gelerek yönetimde istikrarsızlığa yol açabileceğine dair bir uyarı gibi görünüyor.

Fransız partileri, politikaların benimsenmesi ve uygulanmasına zarar verecek şekilde parlamento tartışmalarında takılıp kalırlarsa, AB'nin ekonomik ve parasal stratejilerini önümüzdeki yıllarda geriletebilirler.

KU Leuven Avrupa Siyaseti profesörü Wouters Wolf euronews'e şöyle konuştu: “Önümüzdeki yıllarda Avrupa'da çok sayıda yatırıma ihtiyaç duyulacak. Asıl soru, Avrupalı ​​liderlerin bu yatırımları yapma cesaretine ve bunları güvence altına alacak mekanizmalara sahip olup olmayacağı.” . bir röportajda ve temel olarak parayı bulabilirlerse” dedi.

“Ülkelerinde baskı altında olan, özellikle Fransa'da bütçe ve mali kaynaklar açısından da baskı altında olan liderler varsa, buna çok fazla siyasi belirsizlikle karşılık verecekler ve bu da Fransa'nın maliye politikaları üzerinde baskı oluşturacaktır. ”

Birliğin genel ekonomisinin yeniden dengelenmesi, savunma sanayisinden yüksek teknolojili imalata ve çevresel faktörlere kadar birçok sektörde kamu yatırımlarının artırılmasını gerektirecektir. Bu kadar iddialı politikaları finanse etmek için AB'nin kamu finansman modelini değiştirmesi gerekecek, bu da AB üye devletlerinin, özellikle Fransa ve Almanya'nın, Birlik içindeki geleneksel işbirliklerini daha da geliştirmeleri gerektiği anlamına geliyor.

Hükümetlerin iç politikada sıkıntı yaşadığı bir siyasi ortamda uzlaşma ve ortak tutum mümkün müdür?

Wolf ayrıca, “Teknokratik bir hükümet aslında bu sorunların bazılarını depolitize edebilir. Yapılması gereken bazı reformların sorumluluğunu üstlenebilir ve bunun en iyi senaryo olacağını düşünüyorum.” dedi. “Sorun elbette Fransa'nın böyle bir geleneğe sahip olmaması. Sorun bunun ne ölçüde mümkün olduğu.”

“Bunun ancak birkaç ay süren istikrarsızlıktan ve belirli bir siyasi çözüme ulaşılamamasından sonra mümkün olabileceğini düşünüyorum. Ancak sonuçta bu, Fransa ve tüm Avrupa için en iyi senaryo olabilir.”